کاش هیچ وقت بزرگ نمیشدم ....

شرمنده مثل همیشه طولانی نوشتم ولی .....

*********************************************

دیشب دلم خیلی گرفته بود ، آهنگ الهه ناز رو گذاشتم با صدای استاد بنان ،غرق آهنگ شده بودم ، نمی دونم ، بی اختیار گریه م گرفت دست خودم نبود ، خودش می اومد من نمی تونستم جلوش رو بگیرم ، یاد 10-12 سال پیش افتادم ، یاد بچگی هام ، اون موقع که همه چیز فرق می کرد همه چیز رنگ و بویی دیگه داشت ، یادش به خیر اون روزها با بچه های محلمون میزدیم زیر توپ ، زیر یک توپ پلاستیکی که همه ما رو هم پول میذاشتیم و می خریدیمش ، من و علی و رحیم و محسن و بهروز ، آخه همیشه با هم بودیم ، چه دورانی بود هیچ وقت به هم دروغ نمی گفتیم ، هیچ وقت به خاطر خودمون دیگرون رو خراب نمیکردیم .

یادم میاد کلاس دوم راهنمایی که بودم از طرف مدرسه با بچه ها رفتیم اردو ، سردشت ، بین راه که از کوه بالا میرفتیم نمیدونم چطور پام لیز خورد و پایین افتادم و بیهوش شدم ، اون روز بهروز اومد بالای سرم و گریه می کرد وقتی به خونه رفت ، گفت : مامان سعید از کوه افتاد پایین نمی دونم شاید هم مرده باشه اخه آقا معلم چیزی نگفت ، بعد از کلی دلداری از طرف مامانش وقتی مامانش به ساکش نگاه کرد بهش گفت : چرا ناهارت رو نخوردی ، بهش گفت اخه سعید غذا نخورد من هم غذا نخوردم .

یادش به خیر ، ولی الان چی ، چقدر از بزرگ شدن متنفرم ، یک روزی ارزو داشتم بزرگ بشم ولی الان متنفرم ، از خودم متنفرم ، از بزرگ شدن ، دوست دارم کوچیک بمونم ، دوست دارم باز هم با بچه ها بریم تو صحرا ، اخه میدونی اون موقع اطراف خونۀ ما اینقدر خونه نبود ، نه بهارانی بود ، نه فرهنگ شهری و نه .... خودمون بودیم و چند خونه و یک صحرای بزرگ پر از گل های گندم و پر از سبزه که وقتی بهار میشد با عطر دل انگیز گلهای بهاری بیدار می شدیم .

آه ، چقدر از بزرگ شدن متنفرم ، اینجا همه به هم دروغ میگن ، همه قلب همدیگه رو میشکنن ، اینجا دیگه هیچ کس به خاطر اون یکی غذاش رو نمی ذاره ، اینجا هیچ کس واسه دیگری گریه نمی کنه ، آخه چرا باید وقتی بزرگ شدیم اینجوری بشیم ، نه ! من دوست دارم کوچیک بمونم ،اینجا تو بزرگی خیلی بده ، دوست دارم مثل بچگیهامون دلمون مثل یک دریا باشه ، مثل دریایی که وقتی یک قطره میاد داخلش خجالت نکشه و اون رو با جون و دل می پذیره ، اینجا آدم ها همه با هم یکرنگند ، اینجا همه معصومند ، اینجا همه همدیگه رو دوست دارن ، فرق نمی کنه معلول باشی ، سالم باشی ، پولدار باشی یا فقیر ، اینجا همه همدیگه رو به خاطر خودشون میخوان نه به خاطر چیزهای دیگه .....

من دوست ندارم بزرگ بشم ولی شدم ،آه ای خدا چقدر از اینجا متنفرم ، اینجا نمی تونم نفس بکشم ، اینجا آدم ها قلب آدم های دیگه رو میشکنند ، اینجا آدم ها به قول هایی که با هم میذارن عمل نمیکنند اینجا ، اینجا خیلی .......

و دیگه نفهمیدم چی شد آخه آهنگ تموم شد ولی اشک های من همین طوری داره می ریزه نمیدونم چرا بند نمیاد ، دست خودم نیست .
بازم برگشتم به دوران بزرگسالی ، خدایا کاش میشد هیچ وقت بزرگ نشم ، خدایا کاش میشد ......

و باز یاد این شعر افتادم :

چرخ را عادت دیرین این بود ***** که به افتاده نظر کمتر کرد
من سیه روز نبودم ز ازل *****هر چه کرد این فلک اخضر کرد

من رو ببخشید اگه با نوشته هام که هر چند میدونم اصلا جالب نبود شما رو ناراحت کردم ، آخه دلم خیلی گرفته ، از همه چیز ، از دنیا و هر چه در اون هست ، به خدا قسم دنیا خیلی بی وفاست خیلی ، خیلی ....

الان هوام مثل همون قناریه که تو قفس زندونیه ......

آه ای خدا به دادم برس.....